अतितको डायरी

           बैसाख महिना । बसन्त ऋतुको आगमनसँगै नयाँ पालुवाहरु पलाउछन् । फुलमा कोपिलाहरु टुसाउन थाल्छन् । धर्तीमा नयाँ सौरभहरु मग्मगाउछन् । हरियालीको स्वागत गर्न पाउदा कोइली चरी खुशीले आफ्नै विरहका भाकाहरु अनकन्टार वसन्ती वहारभित्र गाइरहेका छन् । त्यही विरहका गीतहरुमा हराउदै कस्तुरी र मृग ब्रुक्क–ब्रुक्क उफ्रदै नाचिरहेका छन् । मयुरको नाचले त जोकोहीलाई पनि मन्त्रमुग्ध बनाएरै छाड्छ ।

          डाँडापाखा, पाखापखेरो अनि कुना–कन्दरा जताततै हरियो छ । वेशितिर ढकमक्क फुलेको लालीगुराँसले हरिया जंगललाई कुनै असल चित्रकारले भरेको बुट्टाजस्तो बनाइदिएको छ । अनि, लेकतिर चिमाल, चाँप फुलेर सेतै छन् । यो समय सबै रुखपातहरु प्रकृतिलाई मनोरम बनाउन प्रतिष्प्रधामा छन् ।

           वातावरण साँच्चै रमाइलो छ । अमरपुरको एकटुक्रा नै टक्रुक्क खसालिदिएका हुन् कि प्रकृतिका सृष्टिकर्ताले भन्ने महसुस हुन्छ । यहाँ जो कोही पुगेपनि अनन्तकालसम्म बसिरहने अनि यि बसन्तकुसुमहरुसँगै आफ्ना मनभित्र डढेलोको आगो झै सल्किरहेका अन्तजर््वालाहरुलाई शान्त पार्ने चाहनाको लोभ नगर्ने सायदै होला । यहि रमणियताको फाइदा लिइरहेको छु र त अनायासै मसि छरपष्टिन्छ यसरी .......

           जीन्दगी आफुले चाहेजसरी एकनाशले त कहाँ जिउन सकिदोरहेछ र । राम्रा–नराम्रा विचित्र दुनियाँमा जन्मेपछि सकेसम्म बढीभन्दा बढी राम्रै कुरा सिक्नलाई कोशिस गरिरहन्छौ । समयको अनवरत वेगसँगै कोल्टे फेर्दै–फेर्दै जीवनका सयौ उतारचढावको माझमा परिवर्तन, विकास, प्रतिष्ठाका लागि लडिरहेका हुन्छौ रणमैदानमा । तै पनि खै अहिलेसम्म व्यवहारमा लागु गरेर चमत्कारै भएको त थाहा छैन । तै पनि आशाको त्यान्द्रो झन्–झन् लम्बिरहेको छ अनन्त क्षितिजसम्म सुन्दर गगनवाटिका को कल्पनामा चुर्लुम्म डुबेर । जीवन काँडैकाडाँको माझमा फुलेको सुन्दर गुलाफ हो भन्ने कुरामा मेरो कुनै आपत्ति छैन । दुःख, पिडा अनि संवेदना विना वास्तविक जिवन जिउनुको आनन्द महसुस गर्न सकिदैन भन्ने कुरा थाहा नभएको पनि होइन । तर खै कसरी कत्ति फल लिन सकिने हो आफ्नो लागि अनि कत्ति कुरा दिन सकिने हो राष्ट्रका लागि । लक्ष्य र यात्रा फरक–फरक भएर जिउनुको पिडा शब्दमार्फत पुष्टि गर्ने क्षमता ममा छैन । बाबाममीको आशिर्वाद, गलाभरि माला, सुन्दर भएर पनि राष्ट्रका नजरमा नपरेका कुरुप वस्ती, शब्दहीन टोलाइरहेका साथीसँगीका ति निर्दाेष नयन सबै–सबैलाई छाडेर थालिएको यात्रा कहाँ पुगेर टुंगिने हो थाहा छैन । काठमाण्डौ शहर भित्र अत्यासलाग्दो जंजिरले बाँधिएको जीवनलिला । स्वतन्त्र दुनियाँमा रम्ने कसम खाँदै मध्यरातमा कोरेका लक्ष्यहरुलाई भुलेको पनि कदापी होइन । तै पनि त्यसै–त्यसै समय वितिरहेछ । कता–कता मन पिडाले छट्पटाइराछ बस ! मलम भइदिने एउटै मेरो साथी अनि सहारा कलम निरन्तर लेखिरहन्छ ....

          प्रत्येक विहानीसँगै जीवनका नयाँ दिनहरुको शुरुवात हुन्छ । प्रभातको मिर्मिरे उषासँगै गन्तव्यस्थानसम्म पुग्नका लागि जीन्दगीका एक–एक पाइलाहरु अघि बढ्छन् ।
इस्पातिला ति बाटोहरु
गगनस्पर्शी उकालीहरु
कहि उराठिला ति घुम्तिहरु
अघोर ति अग्निपरिक्षा पार गर्न
जन्म दिने आमालाई लत्याएर
मलाई डो¥याउदै हिड्न सिकाउने
ति गोरेटोहरु
हाँस्न, नाँच्न र बाँच्न सिकाउने
ति,
पाखापखेरो, खोलानाला अनि,
छाँगा–छहराको यादमा तड्पदै
अगम्य यात्रा .....

टुसाएका कोपिलाहरु बसन्तसँगै फक्रिएर अन्ततः ओइलिएर झरेसरी जीवन एउटा रंगमञ्च रहेछ । चाँदनीको फिका छाँयाभित्र पवनको शुष्क–शुष्क सुसाइसँगै वहिरहने अनिश्चित जीन्दगी कहाँ पुगेर ठोकिने हो थाहा छैन अकालकुसुमसरी अतितका ति
अधुरा पानाहरुलाई तिलाञ्जली दिएर
पूर्व क्षितिजबाट चम्किला तारा
उदाउने आशामा
इहलिलालाई बन्धकी राखेर
समर्पित हातहरु फिँजाई
संघर्षको रणभुमिमा लडिरहेछु ।
प्रकृतिका अनमोल उपहार
बोधशुन्यताको निर्मम हत्या गरिदा
आफ्नो अस्मिता जोगाउन नसकेर
अन्र्तहृदयदेखि निस्केको क्रन्दन
आँशुसँगै वगिरहेको त्यो वेदना
देख्ने आँखा छैन यो संसारमा ।
कहालीलाग्दो समयको चक्रव्यूभित्र
रुमलिएर मुटुको भित्रि कुनाबाट
निस्केका निर्मम भावनाहरु
स्वन्दर्य छर्ने वाटिका जस्तै
असिमित ति गोरेटाहरुमा
सारथी बनेर छरिदिदा
स्मृतिका पानाभित्र
आफ्नो स्थान
पहिल्याउन मन लाग्छ ।
कुइरोको कागसरी भौतारिरहँदा
कोमल हृदय छिया–छिया
हुँदाको त्यो पिडा
सुदुर गगनमण्डलमा रहेर सायद
अदृश्य शक्तिले मात्र
महसुस गर्न सक्छ ।
चकमन्न रातमा
टुक्रा–टुक्रा भएका सपनाहरु
खहरेको भेलसँगै बगिरहँदा
अनायासै फैलिएका तरङ्ग
अनियन्त्रित धड्कनको गतिले गर्दा
मनको तरेलीमा
सुन्दर गुलाफको फुल
छचल्किएर बनाएका डोबहरु
अधुरा ति कल्पनासँगै
बल्झिरहेछ ....
देउरालीलाई साक्षी राखी
धरणीमै नन्दन बनाउने
मेरा आकाङ्क्षाहरु
नियतिले लुटिदिदा
पानसमा दियो बालेर
अर्को जुनीको प्रार्थना गर्नु
मेरो विकल्म ....
पुनर्जीवनसँगको पुनर्मिलन
प्रगाढ मेरो संवेदनाका प्रतिक
प्रवासमा बसेर भित्रभित्रै
संचार गरिरहेछु ।
प्रातः स्मरणीय ति दिनहरु
फुलपाति चढाएर पनि पाउंदिन
ति दिनहरु सम्झेर
बलेसीको पानीसरी
आँशु बगाउदैछु ।
जीन्दगीका दर्पणभित्र
आफ्नै प्रतिबिम्ब नियालिरहँदा
बेहोशिमा जन्मिएर बाँचिरहेजस्तो
बुकी र सुनपातीसँगै
फुलेको जीवन मेरो
भुमरीले झपक्कै छोपिदिँदा
खोसिएका ति स्वतन्त्रता
कहिल्यै फुल्न नसक्ने गरी

खोसिएका ति स्वतन्त्रत
कहिल्यै फुल्न नसक्ने गरी ......